Neden susar ki insan?
Söylemek istediği onca şey varken...
İnsanın büyüdükçe mi artıyor dertleri de susuyor, yoksa sustukça mı dertleri büyüyoruz içimizde?
İnsanoğlu ne çok şeye susar, hiç
düşündünüz mü enine boyuna?
Susmak ne çok şey anlatır,
konuşarak anlatamadığımız
insanlara.
En güzel cevaptır kırmadan dökmeden.
En ağır sözden bile etkilidir bazen.
Her suskunluğun mutlaka bir nedeni vardır.
Suskunluğumuz bazen kendimizin yada karşımızdaki kişinin, ortak değerleri yeniden gözden geçirmesi, fark etmesi,
doğru algılaması ve ön yargılardan arınıp, hümanist ilişkilerin kurulması için tanınan bir süredir, fırsattır değerlendirene.
Dil sustuğu zaman kifayetsiz kalır kelimeler.
Susmak bazen bir iletişimin
başlangıcı,
bazen de bittiği noktadır.
Her konuşan alim değildir,
her susan da cahil değildir.
Susmak düşüncelerin terazisidir.
Bazen bir bekleyişdir susmak.
Bazen de sözün bittiği yerdir.
Kimi zaman suskunluk kabul edilmiş bir hata
ya da suçtur.
İnsanın susmaları bitmez bir türlü...
İnsan sevgilerini, özlemlerini, acılarını, üzüntülerini, gözyaşlarını suskunluğunda saklar.
Dua ederken susar.
Kaderine razı gelir susar.
Keşkelere pişman olur susar.
Kırmamak, kırılmamak için susar.
Hiddet ve şiddet içeren
tartışmalarda sen haklısın der susar.
Konuşmanın zamanı gelmemişse ya da geçmişse susar.
Korktuğu şeyin başına geleceğinden susar.
Kimi zaman kafasında kırk tilki dolaşır, susar.
Ya konuşulan bir konu hakkında bilgisi yoktur,
ya da konuşulan konuyu boş, basit ve anlamsız buluyordur, susar.
Konuşmanın, karşısındaki insan için, hiç bir şey değişmeyeceğini düşünür susar.
Bazı zamanlarda elinden hiç bir şey gelmez susar.
Bazen acı çeker susar.
Bazısı öfkelenir, tepki olarak susar.
Bazısı çok konuşmaktan yorulur susar.
Bazısı da iki lafı bir araya getiremez susar.
Kimi çok sever susar.
Kimi korktuğu ve çekindiği için de susar.
Kimi de düşleri öldüğünde,
umutsuz kaldığında susar.
Kimisi de çok yorgundur benim gibi, içinden konuşmak gelmez susar.
Susmak sabırdır,
hünerdir, asalettir,
zarafettir, sanattır, en büyük erdemdir yerine göre.
İnsan bazen sadece susmak ister.
İç huzura ermek için, sükunetin derinliğindeki güzelliklere sığınarak...
Söyleyecek hiç bir söz kalmamış gibi...
Hem var, hem yok gibi...
Değerli şair yazar Özdemir Asaf'ın Susmak şiirinde dediği gibi
"Söylenemiyor çok şey susmadan..."
