Toplumların gelişmesi, medeniyetlerin oluşması, kendi içlerinde kabul görmüş eğitim sistemlerine
bağlıdır. Her toplumun benimsediği eğitim sistemi/modeli, o toplumun sosyal, kültürel, ahlaki ve
geleneksel birikimleri ve değerlerine göre şekillenir.
Tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de, eğitimin/okullarımızın önemli amaçlarından birisi de
karakter eğitimiyle ''iyi insanlar'' yetiştirmektir.
Karakter eğitimi; toplum tarafından ''erdem'' olarak kabul gören; adalet, merhamet, çalışkanlık,
dürüstlük, sevgi, saygı gibi kişilik özelliklerinin bireye öğretilmesi, kavratılması sürecidir. Aynı zamanda
bu karakter özelliklerinin davranış halinde gösterilmesi de beklenir.
Çünkü değerler, bireylerin davranışlarına yön verir, toplumsal yaşamı şekillendirir, hayata anlam
katar, gündelik yaşamda karşılaşılan olayları değerlendirmede önemli bir unsurdur.
Kişinin karakter gelişimini etkileyen pek çok faktör vardır;
Anne-babanın davranışı ve olaylar karşısında aldığı tutum ve tavırlar,
Gündelik yaşamda edindiği tecrübeler,
Sosyal medya ve arkadaş grubu,
Öğretmen-öğrenci ve okul kültürü,
Aldığı/alamadığı dini eğitim,
İçinde yaşadığı toplumun değer yargıları gibi…
Bunlar içerisinde ''okul ve aile'' nin karakter gelişimi üzerindeki etkisi, çok daha belirleyici ve
yönlendiricidir.
-Bu anlamda aile içerisinde karşılıklı sevgi-saygı ve güven duygusunu oluşturacak bir ev ortamı
önemlidir.
-Ayrıca, çocuk ve gençlerimize ebeveynler olarak, olumlu/olumsuz davranışlar sergilemede rol
model olduğumuzu hiçbir zaman aklımızdan çıkarmayalım.
''Anasına çekmiş'', ''babasına çekmiş'', ''dedesine çekmiş'' sözleri yabana atılacak boş sözler
değildir. ''Asıl azmaz bal kokmaz'' derler…Bunlar çocukların karakter ve kişilikleri ile ilgilidir.
Demek ki, eğitimciler ve anne –babalar olarak çocuklarımıza kazandırmak istediğimiz karakter
özelliklerini önce bizler güncel hayatımızda yaşayarak göstereceğiz.
Kendi bireysel, toplumsal, kamusal hayatımızda tam tersi uygulamalar yapıp, çocuklarımızdan
erdemli insan özellikleri istemek, onları sadece güldürür… Çünkü, onlar her şeyin farkında…
Bizler bazı davranışları sürekli yapmayı veya yapmamayı tercih ederiz…
Bunları alışkanlık haline getiririz.
Toplumsal yaşamda ahlaki kazanımlarımızı, karakter özelliklerimizi davranışlarımızla gösteririz,
olumlu veya olumsuz…
Trafikte, önümüzdeki araca korna çalıp, bağırıp çağırmak, gerekirse kavga dövüş, şiddet, yaralama,
hatta öldürme…Ve bu çirkinliği, seviyesizliği bir kahramanlık gösterisi gibi sunma düşüklüğü…
Sürekli hak etmediği maddi -manevi değerler peşinde koşma….
Aldatma, kandırma, yalan söyleme, utanmazlığı alışkanlık haline getirme…
İlkesiz, tutarsız, ahlaksız, bir dediği bir dediğini tutmayan endek döndek insanlar…
Haklıdan yana değil, güçlüden yana tavır alan…Fırsatçı tipler…
Güç merkezleri değiştikçe değişen, ortama göre hareket eden bireyler…
Bir karakter eğitimi sorununu yansıtmaz mı?
Öyle ise, eğitimin amacı sadece teorik bilgiler yüklenmek değildir. İçinde yaşadığı topluma ve
insanlığa faydalı, karakter sahibi iyi insanlar yetiştirmektir. Böylece herkesin mutlu, huzurlu ve refah
içerisinde yaşayabileceği güzel bir ülke/dünya inşa etmek…Kötüleri ve kötülükleri ortadan kaldırmaya
veya en aza indirmeye çalışmak…
Çünkü bakıyoruz ki, en iyi okullardan mezun, en derin dini bilgilere sahip, dindar görünümlü, en
yüksek makam mevkileri işgal eden kimseler bile, ahlaksızlığa, adaletsizliğe, kötülüğe, çirkinliğe,
yolsuzluğa yönelebilmektedir.
Bütün bu kötülüklerin yanlış/günah olduğunu gayet iyi biliyor, ancak bunu davranışlarına
yansıtmıyorsa, değerler eğitimi eksikliği ile ilgili bir durum söz konusudur.
Eğitim görevlisinin, emniyet görevlisinin, din adamının, hukuk adamının, devlet adamının değişik
suçlara, kötülüklere, çirkinliklere bulaşması, onların mesleklerinin olumsuzluğu değildir. Ya da bizzat
eğitimin, bilimin, dinin sorunu değildir. Aldığı/alamadığı karakter eğitimiyle ilgili bir sorundur.
İçinden geçtiği eğitim süreciyle davranışları örtüşmüyor…
Kendi kendisiyle uyum içerisinde değil…
İç dünyasında çatışmalar, çelişkiler yaşıyor…
Oysa karakter eğitimi bireyi bencil davranmaktan iç çatışmalardan, tutarsızlıklardan kurtarır.
Toplumsal sorumluluklarımızı hatırlatır.
İnsanı kendisi yapar…
Öyle ise, eksiklerimizin, yanlışlarımızın, hatalarımızın muhasebesini yapmalıyız.
En iyi okul hayata en iyi hazırlayan okuldur.
Öğrencilerin kendi kendilerini keşfetmesini sağlar.
Kişisel gelişimine yardımcı olur.
Bireyi iyi, doğru ve güzele teşvik eder.
İnsanın doğuştan getirdiği potansiyel yetenekleri ortaya çıkartır.
Sadece okullarımızın fiziki yapılarıyla ilgilenmek(okul boyama, duvar örme, tel örgü
çekme…gibi),uğraşmak eğitim için yeterli değildir.
Başarılı yönetici, çok bağış toplayan, gösterişli okulu, lüks ve şatafatlı makam odası olan, kibirden
yanına yaklaşılmayan yönetici değildir.
Çalışanlarının kendisine güven duyduğu, adaletine, ahlakına, kaliteli şahsiyetine/karakterine
inandığı yöneticidir. Okulunda asgari düzeyde disiplin olayı olan, başta öğretmenler olmak üzere,
çalışanlarının huzur, güven ve mutluluk içinde olduğu yöneticidir. Velilerle doğru iletişimi olan,
öğrencileri akademik yönden başarılı ve'' iyi insan'' özelliklerine sahip yöneticidir.
Unutmayalım!
Gösterişli binalar insan eğitmez…
İnsanı kaliteli öğretmenler, anne-babalar eğitir …
